კლასობრივი დანაშაულის პრეზუმფცია

მანიფესტი | Antijob-ის შექმნის ისტორია

დამსაქმებლები ხშირად წერენ Antijob-ს. ისინი აბობენ ასეო ისეო, რაღაცეებს გვაბრალებენო ჩვენი კონკურენტების მაქინაციებიაო. ამის საფუძველზე ითხოვენ “მოაშორეთ ისტორია კიდევ ერთ შპს “ბლინები და მატრიოშკები”-ს შესახებ ანარადა გიჩივლებთ” ან, სახვგვარად, ისინი გვთავაზობენ ფულს რომ მოვაშოროთ განხილვები.

რა შეგვიძლია ჩვენ ვუპასუხოთ: გაისერნე, ქარხნების მფლობელებს, გაზეთებს, ორთქლმავლებს! და ასევე მათ მენეჯერებს, პიარს და უსაფრთხოების ხელმძღვანელებს. გულწრფელად რომ ვთქვათ, ჩვენ არ ვისწრაფვით რომ რომ ობიექტურად აღვწეროთ შრომითი ურთიერთობები. ჩვენ თავიდანვე ვუყურებთ “ბოსებს” როგორც ჩათლახებს. თუ Antijob ის რომელიმე ვიზიტორი თუნდაც უსამართლოდ ტალახს ესვრის რომელიმე ბიზნესმენს, ჩვენნთვის საერთოდ არ არის მნიშვნელოვანი როგორ მოიშორებს ის ამ ტალახს.

არი ეს უსამართლობა?

როგორ იქცევიან თავად ბურჟუაზიული ბიზნესმენები? მაგალითად, ახლა ჩემს სამეზობლოში მიმდინარეობს შეკეთების ფუდამენტური სამუშაოები.  მშენებლები რომლებიც ძალიან გვანან მიგრანტებს და ახორციელებენ ამ სამუშაოს…დაასახლეს ნაგავსაყრელის გვერდით! მათი დროებითი საცხოვრებელი ქოხის ფანჯარა პირდაპირ დაჰყურებს ნაგავს. ასე ებყრობიან მათ. საერთოდ, ამჟამინდელი მოსკოვის ეკონომიკა დიდწილად დამოკიდებულია მიგრანტ სამუშაო ძალაზე. იმავდროულად, არავინ იწუხებს თავს მათთვის, თუნდაც მინიმალური სოციალური მფარველობისთვის. რეგიონებში, ბურჟუაზიული მედია ავრცელებბს ცრურწმენებს მიგრანტების წინააღმდეგ, როგორც წესი პათოსი ასეთია –”ისინი მადლიერები უნდა იყვნენ რო ასეთია სამუშაო პირობები აქვთ და საერთოდ არ ვადეპორტებთ”, ხანდახან კი პოლიცია აკავებს ავაზაკებს რომლებიც მიგრანტების მოკვლას ცდილობენ.

მაგრამ, აქვს მოსკოვში ლეგელურად მომუშავე ხალხს მეტი უფლებები?

სამუშაო ოფოციალურად განსაზღვრული ხელფასით და შრომის კოდექსთან შესაბამისობით ითვლება კარგ სამსახურად მხოლოდ ამ თვისებების გამო. თუმცა, თეორიულად, დასაქმებულისთვის შესაბამისობა შრომის კოდექსთან, არის მინიმალური ბურჟუაზიული მუშაკის უფლებები. საჩივრებს შრომის ინსპექციაში დაგვიანებული ხელფასების შესახებ მტვერი ედება, ზოგადი გამოცდილების მიხედვით-ერთი ორი თვე მაინც. წარმოიდგინე შენთვის არ გადაუხდიათ რამოდენიმე თვეა და იმისთვის რომ ბიუროკრატიამ შენი გულისთვის “ერთი ადგილი” გაანძრიოს, კიდევ ერთი ამდენი დროა საჭირო! რთული წარმოსადგენია ასეთ პირობებში დასაქმებულმა როგორ უნდა შეძლოს ამ დროის განმავლობაში ცხოვრება.

სამსახური სადაც არ გიწევს დამატებითი დროით მუშაობა, ამ მიზეზის გამო განიხილება როგორც კარგი სამსახური. თუმცა ბიზნესმენი ვალდებულია გადაიხადოს რვა სამუშაო საათისთის და არა, არასრული ნახევარი სამუშაო დღის ოფისის სავარძელზე ჯდომისთვის. იმის მიუხედავად რო სახელმწიფო ზოგიერთი მამაკაცი მოხელე წუხს მძიმე დემოგრაფიულ მდგომარეობაზე ქვეყანაში, იგივე დასაქმებული ბრაზდება თუკი ქალი კოლეგა გადის დეკრეტულ შვებულებაში. ყველა მომუშავე ქალს არ შეუძლია ნორმალური თანხის იმედი ქონდეს როდესაც ახლშობილის მოვლის ეტაპზეა. სხვათა შორის 25-35 წილის ასაკის უშვილო ქალებისთვის პრობლემატურია სამსახურის შოვნა: დამსაქმებლებს ეშინიათ რომ ერთ დღეს მას ბავშვის ყოლა მოუნდება. დამსაქმებლებს ხშირად ჯერათ რომ აქვთ უფლება, ვინ იცის რა მოტივაციით, რომ უყვირონ დასაქმებულებს. ხანდახან, დასაქმებული დაბალი ხელფასით, დაძალებით აფალსიფიცირებს კომპანიის ფინანსურ მდგომარეობას – იმ შემთხვევაში თუ საქმე პოლიციამდე მივა, ეს თანამშრომელი ხდება განტევების ვაცი.

როდესაც გიყვანენ ახალ სამსახურში, ნებისმიერი კონფლიქტი წინაში სამსახურში, არის ინტერპრეტირებული დასაქმებულის წინააღმდეგ. ჩვენთან შემომავალ საჩივრებს სისტემურ პრიზმაში აღვიქვამთ.

გულწრფელად და კიდევ ერთხელ, ჩვენ არ ვცდილობთ დასაქმებულების შრომის უნარიანობა ავამაღლოთ. კონფლიქტი მფლობელსა და მომუშავეს შორის, აქტურ ფაზაშია თუ პასიურში, კაპიტალიზმის განუყოფელი ნაწილია. ეს სრულიად დაძლეული იქნება სახელფასო შრომითი სისტემის უარყოფის შემთხვევაში.

შავ-ბნელი მოსასხამი, ბედისწერის მარჯვენა ხელი!